Dedem Ziya Sürgit 1940 yılında bir restaurant kurarken daha sonra adının "Yalova" olacağını bilmiyordu. Çevrenin de ısrarlı deyişleri ile "tek tekçi" olarak kurulan bu yer "Ziya'nın Yeri" olarak anılıyordu. Ama yine aynı çevre hatta yakın arkadaşlarının baskısıyla "Ziya'nın Yeri"'ni "Yalova"'ya terk etti. Bu dedemin en yakın arkadaşının köyünün ismiydi. Yakın arkadaş bu "Tek Tekçi" başlayıp zamanla sabahları çorba, öğle yemekleri derken lokanta haline dönüşen yere kendi köyünün ismini uygun görmüştü. Dedem vefat edince, babam Şeref ve amcam Mehmet tarihi Yalı Hanı'nın çarşıya bakan tarafında Yalova'yı bir süre daha işlettikten sonra, şimdiki yeri olan tarihi balık halinin üst katına turistik restaurant olarak taşıdı.

Önce amcamın, 1984 yılında da babamın vefatından sonra bu görevi ben devraldım.

Yalova geleneksel bir meyhane. Osmanlı döneminde "gedikli" diye anılan türden. Şimdi her ne kadar turistik Restaurant olarak işlemekteyse de Yalova'nın müdavimleri var.

Haftanın her akşamı ya da mutlaka bir günü gelenler gibi. Yalova'da yemek için yolunu değiştirenlerin de olduğu bilinir. 30 yıl boyunca hiç aksatmadan toplanan "Cuma Masası" bunların tipik bir örneği. Ama Yalova'nın personeli de öyle. Şu anda hala çalışmakta olan 60 yaşındaki şef Erdoğan, 15 yaşında işe komi olarak başlamış. 45 yıldır Yalova'nın bir parçası haline gelmiş.

Burada sonunu getiremeyeceğim kadar çok sözü edilmesi gereken insan var. Kimisi sadece hakkında duyduklarım, kimisi de bizzat tanıklık ettiklerim. Şimdi yaşamayanları rahmetle diğerlerini de saygıyla anıyorum...